1994 yılında, punk rock sahnesi, Green Day’in “Dookie” albümüyle çalkalanıyordu. Albümün başarısı, grubun adını geniş kitlelere duyurmuştu. Ancak, bu yükselişin ortasında, Lollapalooza festivalinin kurucusu ve Jane’s Addiction’ın solisti Perry Farrell ile beklenmedik bir gerilim yaşandı.
Lollapalooza, alternatif müziğin en prestijli festivallerinden biri olarak kabul ediliyordu ve Green Day, bu etkinlikte sahne almayı hedefliyordu. Ancak, festivalin sahne yöneticisi John Rubeli’ye göre, Farrell, Green Day’in kadroya dahil edilmesine karşı çıktı. Rubeli, “Perry’nin geri adım attığı veya bir grubu veto ettiği tek zaman Green Day içindi,” diye hatırlıyor. Farrell’in grubu “boy band” olarak nitelendirdiği ve “Onları kadroya almak istemiyorum” dediği bildirildi.
Bu durum, Green Day üyeleri için hayal kırıklığı yarattı. Billie Joe Armstrong, “Perry bizim gerçekten saygı duyduğumuz biriydi,” diyor. “Bu, aslında bizi daha da fazla çalmaya teşvik etti, çünkü onun ne kadar yanıldığını kanıtlamak istedik.”
Rubeli, Farrell’i ikna etmek için Green Day’in Bay Area’daki geçmişini ve bağımsız plak şirketlerinden çıkardıkları albümleri anlattı. Sonunda, Farrell, “Tamam, turnenin yarısını yapabilirler, ama diğer yarısında Boredoms olsun,” diyerek bir uzlaşmaya vardı.
Green Day, Lollapalooza’daki performanslarında Farrell’e olan tepkisini sahnede gösterdi. Armstrong, “Chump” şarkısını Farrell’e ithaf etti ve bu, Farrell’in ekibinden tepki aldı. Armstrong, “Perry Farrell’in gerçekten kızgın olduğunu söylediler. Ben de ‘O zaman böyle davranmayı bıraksın’ dedim,” diye hatırlıyor.
Woodstock ’94’te Armstrong ve Farrell bir araya geldi ve el sıkıştı. Bu olay, Green Day’in alternatif müzik sahnesindeki yerini sağlamlaştırdı ve grubun kararlılığını gösterdi. Lollapalooza’daki bu deneyim, Green Day’in müzik endüstrisindeki zorluklara karşı nasıl direndiğinin bir örneği olarak tarihe geçti.
